ครู ๒ ปี ครู ๔ ปี ครู ๕ ปี : ป.กศ.  ป.กศ.(สูง) ค.บ. กศ.บ. ศศ.บ. ฯลฯ

           หากจะไล่เลียงกันจริงๆ แล้ว  เราก็จะเห็นว่า การศึกษาของชาติยุคใดก็ตามจะต้องเริ่มต้นจาก “ปรัชญา”  หรือความเชื่อมั่นถือมั่นของผู้มีอำนาจ  ของชาติ  ของกระทรวงศึกษาธิการก่อนว่า  จะอบรมสั่งสอนเยาวชนของชาติให้เป็นบุคคลเช่นไร  จะปลูกฝังให้เป็นนักจดจำ  นักคิด  นักเผด็จการ  หรือนักประชาธิปไตย  พูดแบบง่ายๆ  ก็คือจะยึด “หลักการศึกษาใดเป็นเกณฑ์” จากนั้นก็ถ่ายทอดความเชื่อความปรารถนาอันนั้นออกมาเป็นลายลักษณ์อักษรที่เรียกกันว่า  “หลักสูตร”  เพื่อกำหนดทิศทาง  ระดับ  และขนาด  ให้ผู้สอนทั้งหลายทราบว่า  จะต้องอบรมสั่งสอนเด็กให้เจริญงอกงามไปทางนั้นๆ  ตามระดับนั้นๆ  และด้วยขนาดนั้นๆ  จากนั้นก็เป็นหน้าที่ของเราบรรดาครูๆ  ที่จะต้องดำเนินการด้วยวิธีการต่างๆ เพื่อชักจูงหรือแนะนำให้เด็กได้เจริญไปตามทิศทางนั้นให้จงได้  งานนี้เรียกว่า “การสอน”  พอสอนไปได้พักหนึ่งครูก็เกิดอยากทราบว่านักเรียนของตนเจริญงอกงามไปแล้วเท่าใด  ยังอยู่ห่างหรืออยู่ใกล้ประตูแห่งความปรารถนานั้นสักปานใด  ครูก็จัดกิจกรรมอย่างหนึ่งที่เรียกว่า  “การสอบ” หรือ “การวัดผล”  ขึ้นมา  พอสอบเสร็จทราบสถานภาพของผู้เรียนแต่ละคนว่าใครดีใครไม่ดีเท่าใดแล้ว  ก็ชักเกิดความสงสัยขึ้นมาอีกว่า

ผู้ตามที่ดี ต้องเชื่อมั่นในผู้นำ

        

  ช่วงที่เรียนหลักสูตรการบริหารการศึกษา  ระดับมหาบัณฑิต  มีหนึ่งรายวิชาที่อาจารย์ผู้สอนให้ดูภาพยนตร์  เรื่อง “สามก๊ก”  แล้วให้นักศึกษามาถกกันถึงกลยุทธ์ในการบริหาร  จากภาพยนตร์ในแต่ละตอน แบบฝึกนี้พวกเราทำกันอยู่หลายชั่วโมงเรียนจนกระทั่งไปสัมมนาที่  อ่าวคุ้งกระเบน  ก็เลยมีทั้งโจโฉ  ขงเบ้ง  เล่าปี่ เพ่นพ่านอยู่บนรถตลอดการเดินทาง 
          เล่าปี่  ผู้ซึ่งคิดจะแยกดินแดนแผ่นดินจีนออกเป็นก๊กที่สาม  แม้จะมี ชีซี  เป็นเสนาธิการ  เพื่อวางแผนกลยุทธ์อันแยบยล  แต่ก็ต้องสูญเสีย  ชีซี  ไป  ทำให้ต้องสรรหา  เสนาธิการ  คนใหม่  ตามที่ชีซีแนะนำไว้  คือ  “ ขงเบ้ง”